Enfin, wij gingen daar dus naar toe en ik had geen flauw idee, want ik bereid me nooit zo voor. Ik ga er altijd lekker blanco in.. Nadat we de eerste dag ‘s ochtends een soort staatsbezoek hadden afgelegd bij de directeur van ons reisbureau werden we langs alle monumenten van de hoofdstad geleidt. Dat was verplicht. Onze gids, een jonge gast, liet heel duidelijk merken dat hij het moest doen omdat hij anders een probleem zou hebben. Ik durfde te zweren dat we de enige mensen in die hele hoofdstad waren. ALLES was leeg. Bij elk monument waren we de enige, later zaten we zelfs in joekels van uit marmer opgetrokken hotels, helemaal alleen. In dat hotel zat dan wel een bandje te spelen in het restaurant. Voor ons.

Het Engels van onze gids is OK, maar kan nog wat bijgespijkerd worden. Als we gaan lunchen antwoord hij op mijn vraag ‘what is the local specialty?’ ‘ Well.. most Turkmen like green tea, but I like black tea’. Eerst snapte ik het niet, raar toch dat thee de specialiteit is bij de lunch. Ietsje later viel het kwartje, hij had ‘special tea’ verstaan.

Onze gids, die de hele reis niet de indruk gaf zich onderdrukt te voelen door de overheid, legde onderweg een beetje uit hoe het land geregeerd werd. Hij vertelde dat als hij met een vriend in een auto rijdt en hij aangehouden wordt terwijl die vriend een joint rookt, dat die vriend 10 jaar cel krijgt, maar hij, terwijl hij niet rookte, 15 jaar. Hij had namelijk zijn vriend moeten weerhouden van het roken, dat is nog belangrijker dan ‘niet roken’. ‘ Weerhouden’ is natuurlijk een mooi eufemisme voor ‘aangeven bij de politie’. Da’s er eentje rechtstreeks uit het handboek voor dictators.

Het toeristische hoogtepunt, de sightsee-stop van Turkmenistan, hèt ding dat in elke toeristisch verslag langs komt is: ‘de gaskrater’. Een groot gat in de grond waarvan de bodem nonstop in de fik staat. Onze gids is verbaasd over onze desinteresse in deze uit de kluiten gewassen gaspit. Ik heb nog wel een leuk grapje kunnen maken dankzij de gaskrater. Toen dat kreng vanuit onze auto eindelijk zichtbaar was en onze gids zei, ‘ Look! The gascrater!’ zei ik ‘my friends also call me the ‘gascreator’. Nou lachen gieren brullen natuurlijk.

Turkmenistan is een enorm groot land en in dat grote land ligt 1 prachtig roze met geel canyon. Verder is er he-le-maal niks te zien. Al met al, vriendelijke mensen, goed eten, maar zeker geen reistip. Al is het maar omdat er geen nachtleven is, dat heeft de president verboden, net als open internet, baarden, makeup, zwarte auto’s, ballet en autoradio’s. Het is trouwens wel een veilig land. Volgens de officiële cijfers is het aantal misdaden op jaarbasis: 0.