We maken een reis van 1800 km, van New-Delhi, via Jaipur en Agra, naar Varanassi. We maken een tussenstop bij de Taj Mahal. Dat is een soort binnenstebuiten gekeerde badkamer. Om binnen te gaan moet je je schoenen uitdoen. Duiven hoeven dat niet. Die vliegen gewoon in en uit en kakken het marmer onder. Als ze dat in de keuken van m’n moeder zouden doen dan hebben we de dag erna duivenstoofpotje, maar bij dit wereldwonder was het niet zo’n probleem. Het terrein rondom de Taj Mahal ziet er netjes uit. Maar, zet twee stappen buiten de poort en je staat weer midden in de Apocalyps...

Halverwege de roadtrip, ergens midden in miljoenenstad Jaipur, tik ik de chauffeur van onze bus op z’n schouder. Of ie even wil stoppen. Anderhalve stap uit de bus, knal ik er een spectaculaire kotsstraal uit. Enorm! Ik sta er echt van te kijken. Het klinkt alsof ik een emmer water over de stoep gooi. Het zijn een stuk of drie golven. Wat van die lollige Mickey mouse oren voor Disneyland zijn is de voedselvergiftiging voor India, zal ik maar zeggen... Ik sta daar met m’n handen op m’n knieën uit te puffen, half zeven ‘s ochtends, graadje of 35. Ik kijk naar links en daar staan op een meter of vier afstand heel vredig drie koeien uit het open riool te eten. Ik denk bij mezelf: ‘tijd voor een pepermuntje’.

Onze tocht eindigt in Varanassi, de heiligste stad van India. Alle straatjes zijn hier twee meter breed. Echt allemaal. In die straatjes speelt zich het volledige sociale leven af. Inclusief open riool, schurftige groen uitgeslagen honden, poepende kinderen, kokende mensen, koeien die het rondslingerende vuilnis staan op te vreten en toeterende vol gas gevende scooters. Best wel intens...

De foto die het uiteindelijk tot advertentie geschopt heeft schieten we in Varanassi, aan de Ganges rivier. Het is de allerlaatste dag, zeven uur ochtends en de straaltjes zweet lopen al weer over mijn lijf. Ik loop in kleren die ik al dagen aan heb. Tijdens zo’n reis weet je nooit wanneer je een mooie locatie of mooi zonlicht tegenkomt. Dus, houd ik meestal m’n fotokleren aan om direct in actie te kunnen komen. Ik voelde me dus niet persé superfris. Ik had ook al dagen niks meer gegeten van pure ellende, MAAR! De foto ziet er prachtig, relaxed en romantisch uit. Elmar de fotograaf is een wonderdokter. Wat een krankzinnig land...