Tjeeni 03.02

Als kind spaarde ik sleutelhangers. Geen idee waarom. Oerinstinct vermoed ik. Mijn innerlijke hunter gatherer dacht waarschijnlijk dat dit me in leven ging houden in barre tijden. Rond mijn tiende werd ik een man en stopte ermee. Sindsdien loop ik rond met extreem veel nutteloze sleutelhangerkennis. Maar echt giga. Kleine kompasjes, bewegende aapjes, zakmesjes, plastic fruit, je kunt het allemaal aan je sleutelbos hangen en ik weet dat. Veertig jaar lang ontfermde mijn hippocampus zich over deze ongekende bak expertise. Geduldig, als een slapende KGB-cel, wachtend op het moment om toe te slaan. En dat moment is nu. Schoenen waren maar een dekmantel, mijn leven slechts een gastheer, vergeet alles wat ik ooit gezegd heb, hier zijn ze: onze sleutelhangers!