Via via kregen we contact en toen ging het allemaal heel snel. Rutger had er van het begin af aan zin in. Hij vond het leuk om iets te doen met een oud Nederlands familiebedrijf. De enige voorwaarde was dat hij zijn stichting ‘Starfish assocciation’ aan de campagne mocht koppelen. Met deze stichting zette Rutger zich in voor de bewustwording van de Aids problematiek in de wereld. No problem!

Met Rutger Hauer aan boord hadden we genoeg zelfvertrouwen om een poging te doen nog een tweede legendarische Nederlander aan het project te verbinden: fotograaf Anton Corbijn. Anton is wereldberoemd vanwege om zijn werk met U2, Metallica, Nirvana, Depeche Mode, Bob Dylan, Bruce Springsteen en een haast oneindige rij andere wereldsterren. Anton en Rutger bleken oude bekenden die elkaar al lang niet meer gezien hadden. Een fotoshoot vonden ze een mooie gelegenheid om elkaar weer eens te zien. Begin 2007 vond de fotoshoot plaats in Beetsterzwaag, de woonplaats van Rutger Hauer.

Ter introductie van de campagne hielden we een persconferentie in een zaaltje van het Tuschinksi filmtheater in Amsterdam. Rutger was in die tijd nauwelijks zichtbaar in het openbare leven en gaf nooit interviews, hij leefde vooral op filmsets in het buitenland. Onze persconferentie was dus ‘hot’. Het was zo’n moment waarop de fotografen zich letterlijk boven en onder elkaar poseerde om een goede foto van hem te kunnen maken.

Ik heb Rutger rondom onze campagne een aantal keer ontmoet en elke keer was het indrukwekkend. Hij is zelfs een keer op bezoek geweest in onze fabriek in Moergestel. Toen we voor de lunch naar buiten liepen en voor onze fabriek stonden wilde hij persé een selfie maken. Hij drukte mijn broer en mij dicht tegen zich aan, zei ‘smile’ en drukte af. Het bewijs staat hieronder.. Het bijzonderste moment dat ik met hem meemaakte was vlak voor de grote persconferentie in Amsterdam. Ik had met Rutger afgesproken dat ik hem om de hoek bij Tuschinski zou ontmoeten en hem dan naar binnen zou begeleiden. Toen ik hem daar trof zei hij echter dat hij honger had. Hij wist nog wel een cafetaria waar ze goede kaaskroketjes hadden. We schoten wat steegjes door, Rutger liep een smal cafetariaatje binnen en verdween als volleerd bekend persoon achter een stenen pilaar achter in de zaak. We zaten daar tegenover elkaar aan een heel klein laag tafeltje. Terwijl ik knie aan knie zat met de grote Rutger Hauer, die aan het proberen was z’n mond niet te verbranden aan twee gloeiend hete kaaskroketjes, kneep ik een keer in m’n arm en nam een mental picture.”