Een van de natuurfenomenen waar we voor naar Oman reizen zijn de wadi. Een Wadi is een rijk begroeide rivierbedding in een verder gortdroog woestijnlandschap. De periodieke rivier en het beetje grond- en regenwater dat er is maakt van het rivierdal een Oase-achtige omgeving. Het contrast tussen die droogte en het groen is prachtig om te zien. Terwijl we door onze eerste wadi wandelen vraagt onze gids of we in Nederland ook Wadi hebben. Ik antwoord bevestigend en zeg dat wij zelfs zeehonden op onze waddi hebben. Daarna leg ik hem iets serieuzer uit dat ons land één hele grote platte wadi is.

Een klein praktisch dingetje waar ik aan moet wennen zijn de wc’s. In Oman dragen mannen èn vrouwen een lang gewaad. Op de bordjes waarmee aangegeven wordt welke toilet voor wie is staan alleen maar poppetjes met lange jurken. Als ik er wat beter op studeer zie ik dat de man een klein Omaans zwaard draagt en de vrouw niet.

Op de een na laatste dag struikel ik tijdens een fotosessie. Ik val niet persé heel hard, maar wel precies met mijn rechterhand in een stekelstruik met stekels zo groot als satéprikkers. M’n hand voelt aan alsof ik hem in een wespennest heb gestoken. Terwijl ik de stekels uit m’n hand en arm trek houdt de rest wat jongens aan die met een motor voorbij rijden. Niet voor ehbo ofzo, maar om te vragen of ik met die motor even de berg op en af mag rijden voor wat videobeelden. Ik voel dat mijn hand nog vol met stekels zit, maar de show must go on! ‘S avonds in het hotel trek ik nog zeker 10 stekels uit mijn hand. Ik heb nog nooit zo’n intensief contact gehad met een plant. Na 24 uur veranderen de rode plekjes in ontstekingen en wordt de boel steeds dikker. Drie weken na mijn struikduik trek ik eindelijk de laatste stekel uit mijn handpalm.

In de omgeving van Muscat schieten we ook 3 foto’s met Katja Schuurman erbij. De derde foto schieten we in een klein vissersdorpje aan de Golf van Oman. Onze gids, die de hele dag in z’n witte dishdasha gewaad loopt, vraagt of we ons in de auto om willen kleden. Ik wurm me achter in de auto in mijn lichtblauwe pak en wacht buiten op Katja. Als Katja de auto uit wil stappen zegt onze gids ‘no no, please change your clothes in the car’. Het lastige is dat Katja klaar is met omkleden. Haar hotpants zijn zó kort dat onze gids denkt dat ze in haar onderbroek staat. Kort daarna loopt er een senior ogende man voorbij, onze gids spreekt hem aan, de man richt zich tot ons en zegt ‘No problem, go go’. We krijgen toestemming om toch even snel een foto te maken. De plek waar we de foto schieten werkt alleen niet voor de video. Cameraman Niels stuurt ons een mooi straatje in waar we even op en neer moeten lopen voor de camera. Terwijl ik naast Katja klaar ga staan om richting de camera te lopen kijk ik toevallig even achterom. Er torent een joekel van een minaret boven het straatje uit. De hotpants van Katja in combinatie met een moskee lijkt me een slechte combinatie. De rest vindt dat ik me aanstel, maar ik heb niet zo’n zin in een nieuwe mediarel.

De avond van de fotoshoot eten we sushi in het restaurant van het hotel. Katja biedt me twintig euro als ik het bakje wasabi in één keer opeet. Heel af en toe moet je zoiets gewoon doen in het leven. Al is het maar om te laten zien dat je niet te peilen bent. Als een mafiabaas die altijd vriendelijk is en dan opeens in koelen bloede iemand door zijn hoofd schiet. Wat volgde waren twee redelijk pittige minuutjes. Voor het eerst in mijn leven hoest en nies ik tegelijkertijd. Maar de twintig euro is binnen.